Ergotherapie in coronatijd: een rare, leuke, moeilijke en vreemde tijd

"Een rare tijd", zo ervaart Wendy Dumay ergotherapeut. "In plaats van veel cliënten in de thuissituatie zien, bevind ik mijzelf op een stoel achter een computer thuis. Wel in contact met cliënten via de telefoon of beeldbellen, maar het is niet hetzelfde. Zo is ons beroep niet echt bedoeld. Naarmate de weken vorderen wordt dit gemis steeds groter.  Het bijzonder aan deze tijd is dat ik nog nooit zoveel contact heb gehad met mijn collega’s via de telefoon, app, beeldbellen enz. Het levert leuke momenten op en we zijn nog nooit zo technisch geweest met elkaar! Wat je al niet ziet en hoort tijdens beeldbellen!   
Er gaat veel tijd zitten in het met elkaar overleggen wat wij gaan doen, hoe we het gaan doen en hoe de toekomst eruit gaat zien. Er moeten keuzes gemaakt worden en met elkaar en met de cliënt op één lijn zitten.  

Voor mij betekent deze tijd nog wel het zien van cliënten, maar dan vooral om medisch noodzakelijke redenen. Die cliënt met decubitus die steeds erger wordt, die cliënt die terminaal is en waar de nodige ondersteuning nodig is aan de cliënt en het thuiszorgteam, maar ook mijn cliënten in het verzorgingshuis.  

Cliënten die zich in een moeilijke en vreemde tijd bevinden door een algehele lockdown van het huis waarin ze wonen en door uitbraak van corona ook nog in rode isolatie lockdown zitten. Alles wat al minimaal is, wordt nog minder.  De ene week ben je nog in gesprek met een cliënt in zorg over de rolstoel en de week daarna is mevrouw ziek. Een dag later is zij overleden. Hoe moeilijk is dat voor haar familie?  In complete lockdown, dus met zware regels, bijna geen afscheid kunnen nemen. Het team heeft het zwaar en kan alle ondersteuning gebruiken. Het is niet alleen nu moeilijk, maar ook over een paar weken als alles weer wat “normaler” wordt.   

De meeste cliënten hebben te lijden onder dit alles: worden depressiever, eten/drinken slechter, bewegen minder, contracturen nemen toe en decubitus neemt toe.  Nu proberen wij te doen wat kan, maar straks moet het bijna nog “echt” gaan gebeuren.  Op een afstand zit-/lighoudingen en wonden via foto’s of beeldbellen beoordelen is lastig. Hopelijk mag ik vanaf volgende week weer langs. Ik weet wat ik dan kan doen, samen met mijn collega’s van de fysio, PMT, logopedist, diëtist en psycholoog.  

In het verzorgingshuis hebben wij dus ons eigen netwerk, maar er buiten wordt nu ook heel hard gewerkt om de REACH netwerken rond te krijgen. Er worden al contacten gezocht en met elkaar gesproken over de behandeling van ex coronapatiënten. Deze groep cliënten heeft deze samenwerking nodig, maar ik denk dat iedereen het wel nodig gaat hebben!!! Werk ze!!"

Deel dit bericht: